دارم لبه حوضچه کم عمق حیاط پابرهنه راه می روم.ترس افتادن توی آب آن هم آب کم عمق یکی از ترس های لذت بخش است!اگر بیفتم توی آب؟!!!خیلی لذت دارد!نمی دانم این چندمین بار است که دارم محیط حوضچه را طی می کنم... پابرهنه!!! دارم پابرهنه فکر می کنم ، به این که چرا ما آدم ها با هم رفت و آمد می کنیم؟!یک مشت جواب کلیشه ای در ذهنم رژه می روند.برای این که از حال هم با خبر شویم...تنهایی های مان را پر کنیم.به هیچ کدامشان توجه نمی کنم. اصلا قانعم نمی کنند.ما آدم ها وقتی همدیگر را می بینیم به جای این که انرژی مثبت به هم بدهیم ، یا به هم فخر می فروشیم یا به هم طعنه می زنیم و یا همدیگر را مسخره می کنیم و ناراحت. خدا نکند اگر ببینیم که یک نفر دارد در مسیر خودش پیشرفت می کند! تمام تلاش مان را به کار می بندیم تا به هر نحو شده عقده درون مان را بر احساساتش بکشیم و زخمی اش کنیم (باور کنید انکار این سطرها ،چیزی را عوض نمی کند...باور کنید!)به بهانه با خبر شدن از حال یکدیگر ، به هزار و یک بهانه پوچ ، وقت و انرژی هم را می گیریم. روح های مان را خسته می کنیم.ما روح های مان را کسل می کنیم.خیلی های مان می دانیم که این معاشرت ها برای نابود کردن تنهایی نیست!چون در جمع هم ، احساس تنهایی می کنیم!نمی خواهیم بپذیریم که فقط خودمان می توانیم خودمان را از تنهایی نجات دهیم!دارم پابرهنه فکر می کنم: ما آدم ها برای این باید با هم رفت و آمد کنیم که به هم امید ، انگیزه ، انرژی مثبت و ...بدهیم ، روح های مان را شاداب کنیم. ما باید روح یکدیگر را شاد کنیم! کار سختی نیست. اصلا کار سختی نیست!دارم با خودم فکر می کنم که اگر نمی توانیم به کسی امید ، انگیزه ، انرژی مثبت و ... بدهم ، اگر نمی توانم روحش را شاداب کنم ، همان بهتر که هزار بار محیط حوضچه را پابرهنه طی کنم!اگر بیفتم توی آب؟!!! پاهایم را وارد آب می کنم ... غلبه بر ترس ها همیشه لذت بخش است!!! تادرودی دیگربدرود